مهدی رنجبر یکی از تولیدکنندگانی است که به قول خودش وعده مسوولان نه تنها هیچ کمکی به او نکرده بلکه باعث شد به زمین بخورد، حالا می‌خواهد به روزهای اوج خود برگردد.
خبرگزاری فارس لرستان- نسرین صفربیرانوند، مهدی رنجبر متولد ۱۳۶۲ است و فعالیتش را در حوزه خیاطی از سال ۸۹ به واسطه یک اتفاق ساده شروع کرد، در حال حاضر تنها تولید کننده جعبه‌های آسان تاشو در کشور است.
وی که دل پری از مسوولان و وعده‌هایی که عملی نشد دارد، قبل از ورود مسوولان کار و بارش گرفته بود و برای حدود سی نفر شغل ایجاد کرده بود اما پای مسوولان که به کارش باز شد ورق برگشت.
این تولید کننده بیان می‌کند: زمانی که کارمان اوج گرفت سی نفر نیرو داشتیم اما با بروز مشکلات ریزش داشتیم و به چهار نفر کاهش پیدا کرد.
اما شاید دلیل اصلی که کار ما را با مشکل مواجه کرد وعده‌های مسوولان بود که هیچگاه عملی نشد و تنها پیامدش این بود که ما به زمین خوردیم.
ابتدا در داخل شهر با سی نیرو مشغول فعالیت بودم اما پای مسوولان که باز شد ورق برگشت و با مشکلات متعددی مواجه شدم و نیروها کاهش پیدا کرد.
خواستند ما را بزرگ کنند اما ما را بر زمین زدند، پس از اینکه به توصیه مسوولان مجوز استقرار در شهرک صنعتی را گرفتیم و مشغول به کار شدیم با گذشت ماه‌‌ها تازه به این نتیجه رسیدم که وعده‌ها پوچ بودند.
نه تنها کاری برای ما انجام ندادند بلکه نیروها یکی یکی یکی ریزش کرد از طرفی با نوسانات شدید ارز مواجه شدیم.
با وجود اینکه مسوولان از پرداخت تسهیلات گفتند اما هیچگاه عملی نشد چند سال پیش صندوق حمایت روستایی برای دریافت تسهیلات ما را به بانک معرفی کرد اما آنقدر سنگ اندازی کردند که از خیرش گذشتیم ازما سند ملک مسکونی شهری نه مال خودم بلکه دیگران را می‌خواستند.
یک اتفاق ساده زمینه حضور در عرصه تولید
رنجبر در ادامه به چگونگی شروع فعالیتش اشاره می‌کند و می‌گوید: فعالیت خیاطی را سال ۸۹ آغاز کردم اما به طور رسمی سال ۹۳ و ۹۴ مجوز گرفتیم ، چند سال به صورت زیر پله‌ی کار می‌کردیم.
رشته خواهرم خیاطی بود یک روزی که سفارش زیادی داشت، برای تهیه وسایل خیاطی از خانه خارج شد من هم برای اینکه کمکی کرده باشم پای چرخ خیاطی نشستم و همان آغازی بود برای چرخ نشینی من.
در ابتدا کاور لوازم برقی و سرویس‌های آشپزخانه را آماده می‌کردم اما با سفارش یکی از دوستانم به تولیدجعبه‌های آسان تاشو و نظم دهنده روی آوردم.
یک روز که در بازار تهران مشغول عرضه کارهایم بودم یکی از دوستانم نمونه‌ی از جعبه‌های تاشو همراه با فیلم از چین به من نشان داد و گفت چرا در این حوزه کار نمیکنی.
یکسال روی این موضوع کار کردم و بالاخره سال ۹۱ موفق شدم، در حال حاضر تنها تولید کننده جعبه‌های آسان تاشو و نظم دهنده هستم.
جعبه‌هایی با توجه به زندگی‌های آپارتمانی و فضای کم بسیار کاربرد دارند، ساخت این جعبه‌ها خلاقیت و علاقه زیادی را می‌طلبد.
برند نداریم، چون جنس ایرانی را خوب نمی‌خرند
محصول تولید شده از کیفیت بالایی برخوردار بود، قیمت هم مناسب بود اما سال‌ها بدون لیبل کالای خود را عرضه می‌کردیم مشتریان ما به اسم کار ترک محصول را به فروش می‌رساندند.
دنبال برند هم رفتم اما متاسفانه جنس ایرانی با وجود کیفیت طرفدار ندارد شعار می‌دهیم اما عمل هیچ.
برای صادرات هم ورود کردم اما باز هم خبر از حمایت نبود به من گفتند تو خودت نمی‌توانی باید واسطه‌ی باشد در تولید در کشور ما همیشه پای یک واسطه در میان است.
رنجبر به میزان تولید در کارگاهش اشاره می‌کند و می‌گوید: حدود شش سال پیش که در اوج بودیم روزانه پانصد تا ششصد تولید داشتیم اما در حال حاضر به پنجاه تا شصت تا در روز رسیده است.
در حال حاضر یک جعبه سایر بزرگ ۱۱۰ تا ۱۲۰ هزار تومان به فروش می‌رسد کار چینی هم همین حدود است اما کیفیت کار ما قابل مقایسه با کار چین نیست.
حجم مقوای به کار برده شده در تولیدات ما دو برابر کار چین است پارچه‌های ما برزنت است اما چین همان پارچه آستری را چاپ زده و به عنوان پارچه اصلی استفاده می‌کنند.
تولید سود دارد، نظارتی نیست
رنجبر می‌گوید: نه تنها کار من بلکه هر تولیدی که انجام شود سود خود را دارد، اما آنچه که تولید کننده را متضرر می‌کند نبود ثبات در بازار است، هزینه تولید چند برابر افزایش و قدرت خرید مردم چند برابر کاهش پیدا می‌کند.
ببینید مواد اولیه مورد نیاز من هیچکدام وارداتی نیست، اما متاسفانه در کشور ما همه محصولات تابع نرخ ارز است زیرا نظارتی بر تولید وجود ندارد.
نخواستم سفره‌ی که امرار معاش چند نفر است برچینم
این تولید کننده اما با وجود همه مشکلات در صحنه ماند، زیرا نمی‌خواست کسانی که از این محل امارت معاش می‌کنند ناامید شوند.
او می‌گوید: درست است که پس از حدود ده سال که در این عرصه فعالیت دارم حرف برای گفتن دارم ، اما مهمترین دلیلی که با همه مشکلات پا پس نکشیدم این بود که عده‌ای سر این سفره نشسته بودند چندین بار ضرر کردیم خواستم جمعش کنم اما وقتی میدیدم شاگردهای ما به این کار نیازدارند و از این راه امرار معاش می‌کنند دیدم نمی‌شود در مواردی تنها برای خودت تصمیم بگیری و این شد که ماندم.
پس از سال‌ها حالا کارگاه را در شهر برپا کرده و اگر خدا بخواهد کار را گسترش دهم و نیروهای بیشتری جذب کنم، امیدوارم بتوانم زمینه جذب سی نفر را فراهم کنم.
وعده ندهید دلخوشمان نکنید
رنجبر در پایان صحبت‌های خود می‌گوید: از مسوولان خواهش می‌کنم همین که یک دستت درد نکند یه تولید کنندگان بگویند کافی است فقط وعده پوچ ندهید.
من تولید کننده اگر به وعده‌های مسوولان دل خوش نمی‌کردم الان شرایطی به مراتب بهتر از اکنون داشتم.
تولید کننده به وام نیاز ندارد وعده ندهید اگر راست می‌گویید در بازار ثبات ایجاد کنید این بزرگترین کمک است.
انتهای پیام/
