خانواده‌های لرستانی بدانند که اتیسم یک نوع بیماری نیست بلکه نوعی اختلال عصبی است که مهمترین مشکل آن ناتوان کردن کودکان در ارتباط‌گیری با جامعه است در همین راستا اگر خانواده‌ها افراد مبتلا را در سن بین دو تا پنج سال به مراکز توانبخشی ببرند کودک آنان می‌تواند بدون نیاز به حمایت دیگران آینده خود را بسازد.
خبرگزاری فارس لرستان_ محمد عبدالله زاده، اُتیسم یک نوع بیماری نیست بلکه نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود معمولا علائم این اختلال تا پیش از سه‌سالگی بروز پیدا میکند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است.
به کسانی که این اختلال را دارند اتیستیک یا در خودمانده گفته می‌شود این مشکل بر خلاف بسیاری از بیماری‌ها به وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین ربطی ندارد.
ارتباط با دیگران و دنیای خارج برای مبتلایان به اختلال اتیسم بسیار سخت است و بر اساس آمار سازمان بهداشت جهانی از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا، یک نفر مبتلا به اتیسم است و تا کنون هیچ روش قطعی‌ای برای درمان مبتلایان به آن یافته نشده و در حال حاضر کارآمدترین روش درمانی، توانبخشی است.
در همین راستای برای آشنایی بیشتر با اختلال اتیسم به سراغ مدیر عامل انجمن آوای اتیسم لرستان رفتیم.
حانیه بیات با اشاره به اینکه بایستی تمام خانواده‌ها این نکته را متوجه شوند که اتیسم یک بیماری نبوده بلکه نوعی اختلات عصبی است، اظهار داشت: افراد مبتلا به اتیسم خفیف می‌توانند جز نخبگان یک جامعه نیز باشند بنابراین تشخیص نوع خفیف آن در کودکان نیازمند دقت بسیاری است اما مبتلایان به نوع متوسط و شدید آن علائم مشخصی دارند.
وی افزود: معمولا مبتلایان به اتیسم در سن دو سالگی به بالا قابل شناسیی هستند زیرا اکثر آنان خصوصیات مشابهی مانند موارد ذیل دارند :
ناتوانی از آواسازی (صدا درآوردن) یا اشاره کردن در یک سالگی
ناتوانی از بیان کلمات در ۱۶ ماهگی یا ناتوانی از بیان عبارات دو کلمه‌ای در سن دو سالگی
عدم واکنش به صدا کردن اسم شان
از دست دادن زبان یا مهارت‌های اجتماعی
وسواس در ردیف کردن اسباب بازی‌ها یا چیزها
ناتوانی از لبخند زدن یا واکنش گرایی اجتماع
افراط و تفریط نامعمول در واکنش به دریافت‌های حسی چون لمس، بو، مزه و صدا
مدیر عامل انجمن آوای اتیسم لرستان بیان کرد: تا به امروز علت خاصی برای ابتلا به اتیسم توسط منابع علمی کشف نشده است اما تجربه نشان می‌دهد که ژنتیک موثرترین عامل ابتلای افراد به این اختلال است و معمولا والدین کودکانی که به نوع متوسط و شدید آن مبتلا شده‌اند دارای اتیسم خفیف هستند.
بیات با عنوان کردن این موضوع که بهترین سن برای مقابله با این اختلال و کاهش آثار زیان‌بار آن بر آینده کودکان مبتلا سن بین دو تا پنج سال است، تصریح کرد: آموزش و توانبخشی افراد مبتلا، بهترین راه ممکن است که برای به ثمر رسیدن این کار بایستی کودکان در سنین زیر پنج سال به مراکز توانبخشی مراجعه کنند.
۳۰۰ فرد مبتلا به اتیسم در لرستان شناسایی شده است
وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر دو مرکز غربالگری و توانبخشی افراد مبتلا به اتیسم در شهرستان‌های خرم آباد و بروجرد وجود دارد که در این مراکز تا به امروز ۳۰۰ فرد مبتلا به اتیسم متوسط و شدید شناسایی و در حال گذارندن دوره‌های توانبخشی خود هستند.
مدیر عامل انجمن آوای اتیسم لرستان گفت: بهزیستی در راستای حمایت از افراد مبتلا به اتیسم به ازای هر کودک مبتلا ۸۰۰ هزار تومان به مراکز غربالگری و توانبخشی پرداخت میکند و در نتیجه تمام هزینه‌های مربوط به آموزش این کودکان رایگان است.
بیات با اشاره به اینکه خانواده‌ها نباید ابتلای کودک خود را به اتیسم مخفی کنند، اظهار داشت: در صورت مراجعه به هنگام افراد مبتلا به اتیسم میزان رشد بیماری به شدت کاهش پیدا میکند و فرد مبتلا می‌تواند بدون نیاز به حمایت دیگران آینده خود را بسازد.
وی در بخش پایانی صحبت‌های خود با شاره به اینکه در ارتباط با کودکان مبتلا به اتیسم بایستی به این نکته‌ها توجه شود ادامه داد:
این افراد ممکن است داری پر حسی یا کم حسی باشند به همین علت نوازش بغل و ارتباط فیزیکی ممکن است برای آنها فوق‌العاده دردناک و وحشتناک باشد.
یا یک صدای کم مثل رد شدن یک ماشین می‌تواند برای آنها مانند انفجار باشد (پر حسی) یا برعکس؛ بنابراین از لمس، بغل یا صدا زدن‌های ناگهانی و بلند اجتناب کنید.
در ارتباط با کودک از کلمات و جملات طولانی و سخت بپرهیزید زیرا پردازش کلامی در این کودکان کم است و در صحبت با آنان کلمات را شمرده شمرده بگویید.
ارتباط کلامی تنها راه ارتباطی با این افراد نیست، زیرا کمک گرفتن از وسایل بصری یا نوشتاری توجه آنها را بیشتر جلب میکند همچنین استفاده از اشارات و زبان بدنی نیز در ارتباط مفید است.
برای شروع ارتباط بهتر است کودک شما را ببینید یعنی در مسیر نگاهشان قرار بگیرید و بعد شروع به صحبت کنید.
کودک را مجبور به انجام کاری نکنید یا سعی در بیرون کشیدن او از دنیای درونی‌اش نکنید، برعکس خود را با او وفق بدهید و در کاری که او می‌خواهد انجام بدهد همراه بشوید.
در ارتباط با این کودکان صبور باشید و با سرعت کمتر و حوصله بیشتری بازی یا فعالیت انجام دهید و حتی صحبت کنید.
انتقاد باعث اضطراب در برخی این کودکان می‌شود، پس از رفتارش یا کارش به‌طور مستقیم انتقاد نکنید و احساسات خود را در چهره‌تان نمایش دهید.
از رفتار و کارهای چالش‌برانگیز بپرهیزید زیرا این کودکان غالباً به کارها و حرکات تکراری علاقه دارند و از آن لذت می‌برند.
انتهای پیام/۸۵۰۲۰
