یک خبرنگار باید صدای مردم باشد، مشکلات، کاستی ها، نواقص را به گوش مسئولین برساند و پل ارتباطی بین مردم و مدیران برای رفع مشکلات باشد.

یک خبرنگار باید صدای مردم باشد، مشکلات، کاستی ها، نواقص را به گوش مسئولین برساند و پل ارتباطی بین مردم و مدیران برای رفع مشکلات باشد.

گاهی ما خبرنگار ها به جای اینکه تریبون مردم باشیم به تریبون مسئولین تبدیل می شویم.

مسئولین و دولتی ها خودشان دارای رسانه های متعدد دیداری و شنیداری هستند و دیگر نیازی نیست سایر رسانه ها تریبون این افراد شوند.

اما این مردم هستند که تریبون ندارند و در آخر این مردم هستند که میگویند چه کسی خبرنگار است و چه کسی خبرنگار نیست!

حال اگر نام و نشان یک نفر در صد سامانه و فهرست ادارات و دوایر دولتی تحت عنوان خبرنگار باشد اما مردم او را خبرنگار خطاب نکنند، بدین معناست که آن شخص نتوانسته مطالبات مردمی را پیگیری کند و خلاصه “تریبون مردم” باشد.

به فرض مثال در سیل اخیر لرستان، بسیاری از همکاران تریبون مردم بودند، کم و کاستی ها را گفتند، دردهای مردم را به گوش فلک رساندند و شماری هم تریبون مسئولین شدند!

ما خبرنگارها باید برویم و پای سخن مردم بنشینیم و گاهی درد و دل هایشان را منتشر کنیم و به گوش آنان که باید، برسانیم.

ماه گذشته به مناسبت روز خبرنگار با یکی از شخصیت های پیشکسوت رسانه ای در حوالی دریاچه کیو مصاحبه ای داشتم.

هر کسی از کنار ما رد میشد به ایشان سلام میکرد و از زحمات چندین ساله‌ی وی قدردانی میکرد.

وقتی این صحنه را دیدم با خود گفتم ایشان گوشه ای بهشت را برای خود خریده است، وقتی مردم اینگونه به ایشان ابراز علاقه میکنند، معلوم است که راه را درست رفته…

همچنین ببینید :
تیم داوری شهرآورد ۱۰۳ پایتخت مشخص شد

نتیجه افکارم این شد که اگر با مردم باشی، مردم هم با تو هستند…

  • نویسنده : مصطفی باقری